ఒరుగుతున్న ఆకాశం

[ శశిధర్ పింగళి ]

గుండె లోపలి పొరల్లో – ఇంకా
ఇంకిపోని – తడేదో అప్పుడప్పుడు
కంటి కొలకుల్లో – మంచు ముత్యమై
మెరుస్తుంది -
వారాంతాల్లో వచ్చే
పొడిబారిన పలక రింపుల మధ్య
వడిలిన పెదాలపై – హరివిల్లొకటి
విరుగుతుంది –

నది నెట్టేసిన చేపల్లా
అమ్మ కనిపించని పాపల్లా
నిలువెల్లా మూర్తీభవించిన
స్తబ్ద చైతన్యాలు - వాళ్ళు
వెచ్చని వుదయాల్ని
నిర్వికారంగా చూస్తూ
ఒరుగుతున్న ఆకాశాన్ని
శ్రద్ధగా చదువుకుంటున్న
విద్యార్ధులు - వాళ్ళు -
చేరక తప్పని మజిలీ లో
గమ్యం జేర్చే రైలు కోసం
ఎదురు చూస్తున్న ప్రయాణీకులు – వాళ్ళు
నిజానికి
వాళ్ళని బ్రతికిస్తున్నది
మనం పెట్టే
గుప్పెడు మెతుకులు కాదు - వాళ్ళు
దాచుకున్న గతం లోంచి
తోడుకుని తాగుతున్న
గుక్కెడు జ్ఞాపకాలు మాత్రమే!!!